LAHORE – Di sebuah sekolah untuk orang pekak di Pakistan, wajah para pelajar nampak bersemangat, senyuman mereka penuh kelicikan, sambil tangan mereka berputar seiring dengan guru bahasa isyarat mereka.
Kelas-kelas yang sunyi memancarkan kegembiraan, sering kali dipimpin oleh guru-guru yang juga pekak.
“Saya mempunyai kawan-kawan, saya berkomunikasi dengan mereka, bergurau dengan mereka, kami berkongsi cerita antara satu sama lain tentang apa yang telah kami lakukan dan tidak lakukan, kami menyokong satu sama lain,” kata Qurat-ul-Ain, seorang gadis pekak berusia 18 tahun, yang menyertai sekolah itu setahun yang lalu.
Lebih daripada 200 pelajar, kanak-kanak dan orang dewasa yang kebanyakannya daripada latar belakang yang kurang bernasib baik, adalah antara segelintir yang diberikan semangat baharu untuk hidup di sekolah dalam bandar di Lahore yang bersejarah ini.
Daripada lebih sejuta kanak-kanak yang pekak di Pakistan, kurang daripada lima peratus yang bersekolah.
Angka itu lebih rendah lagi untuk kanak-kanak perempuan dan tanpa bahasa untuk mengungkapkan diri mereka, ramai kanak-kanak dipinggirkan oleh masyarakat dan juga keluarga mereka.
“Hidup ini agak sukar. Terdapat jurang komunikasi yang besar di sini di mana orang ramai tidak tahu bahasa isyarat,” kata Qurat-ul-Ain.
Di sekolah yang dikendalikan oleh badan amal Deaf Reach, pelajar belajar bahasa isyarat dalam bahasa Inggeris dan Urdu sebelum melanjutkan ke kurikulum kebangsaan.
Setiap orang mempunyai nama dalam bahasa isyarat, yang selalunya dikaitkan dengan ciri fizikal.
Kanak-kanak yang lebih muda belajar dengan bantuan visual: satu perkataan dan satu isyarat dikaitkan dengan imej.
Rakan sebaya mereka menunjukkan ibu jari ke bawah untuk jawapan yang salah dan membuat isyarat tepuk tangan untuk jawapan yang betul.
KELUARGA BELAJAR BAHASA ISYARAT
Ditubuhkan pada 1998 oleh seorang warga Amerika dan dibiayai melalui sumbangan, Deaf Reach kini mempunyai lapan sekolah di seluruh negara, mendidik 2,000 pelajar berdasarkan ‘bayar seberapa yang awda mampu’, dengan 98 peratus kanak-kanak menerima biasiswa.
Sebilangan besar pelajar di sekolah tersebut datang daripada keluarga yang tidak pekak, yang juga diberikan peluang untuk belajar bahasa isyarat dan mengatasi halangan berkomunikasi dengan anak lelaki atau anak perempuan mereka.
Adeela Ejaz menjelaskan bagaimana dia bergelut untuk menerima hakikat bahawa anak lelakinya yang sulung – kini berusia 10 tahun – adalah pekak.
“Apabila saya tidak faham apa yang dia cuba katakan, dia akan menghantukkan kepalanya ke dinding dan lantai,” kata wanita berusia 35 tahun itu kepada AFP.
“Ia sukar untuk semua orang kerana tiada siapa yang tahu bagaimana untuk berkomunikasi dengannya. Semua orang akan memberitahu kami bahawa dia pekak tetapi saya tidak bersedia untuk menerimanya.”
Kini, ibu dan anak itu sedang belajar bahasa isyarat bersama-sama.
“Saya semakin mahir dalam berbahasa isyarat dan dapat berkomunikasi dengan anak saya. Dia kini menjadi sangat rapat dengan saya.”
Program ini menggunakan teknologi secara meluas, termasuk kamus dalam talian dan aplikasi telefon. Ia juga telah mendapatkan pekerjaan untuk lebih 2,000 orang pekak daripada kira-kira 50 syarikat di Pakistan. – AFP