Oleh Mohammed Saidi –
MAGHRIBI – Tanpa sebarang amaran, rumah musnah sepenuhnya, seluruh keluarga yang berada di bawah runtuhan tiada yang terselamat, anak-anak menjadi yatim piatu secara tiba-tiba dan ibu bapa masih terpinga-pinga mengenai apa yang terjadi. Begitulah suasana malam tragis di wilayah Alhaouz pada 8 September iaitu pusat gempa bumi yang dahsyat, terletak berhampiran bandar pelancongan terkenal Marrakech di Maghribi.
Kesedihan yang amat sangat dan kesakitan yang tidak dapat digambarkan, tetapi pada keesokan harinya, ketakutan dan keresahan perlahan-lahan digantikan dengan perpaduan yang patut dikenang. Rakyat Maghribi sentiasa terkenal dengan solidariti ini, yang selalu mereka tunjukkan apabila diperlukan.
Rakyat Maghribi, di dalam dan luar negara bersatu hati, tanpa sibuk memikirkan apa yang kerajaan sepatutnya atau merancang untuk lakukan, bagi menghiburkan mangsa ketika saat-saat kedukaan dan kesengsaraan ini.
Sementara usaha menyelamat terus dilakukan dengan gigih dan tanpa henti, kelihatan orang ramai beratur panjang (mungkin yang terpanjang pernah disaksikan di kawasan tidak dilanda perang) di semua bandar semata-mata untuk menderma darah, dan beribu-ribu lori dan trak penuh dengan peralatan perubatan dan bekalan makanan menuju secara spontan ke arah kawasan yang terjejas.
Manifestasi perpaduan yang paling ketara yang dapat dilihat oleh generasi saya sendiri ialah konvoi lebih daripada 100 trak yang sarat dengan bantuan kemanusiaan berlepas dari Laayoune, ibu kota wilayah Sahara Selatan, menuju ke wilayah yang terkesan.
Solidari yang luar biasa ini menyebabkan kesesakan di semua jalan menuju ke wilayah High Atlas di mana pasukan Gendarmerie Diraja dikerahkan untuk mengatur trafik konvoi kemanusiaan yang sangat padat dan ambulans yang tidak henti-henti mengangkut mangsa yang cedera ke pusat rawatan.
‘Dana Khas untuk Pengurusan Kesan Gempa Bumi’, yang diwujudkan selepas tragedi itu, mula menerima sumbangan besar daripada Raja Mohammed VI, rakyat Maghribi, syarikat swasta, organisasi awam dan penyumbang asing, demi membantu mangsa gempa bumi dan digunakan bagi pembinaan semula kawasan yang dilanda bencana.
Penulis sendiri menyaksikan bagaimana sekumpulan kecil mereka berjaya membina hospital lapangan, dalam masa 15 Jam (8:00 pagi-11:00 malam) di Lubnan pada Ogos 2020 selepas insiden letupan yang berlaku di Pelabuhan Beirut.
Keesokan harinya, doktor telah berada di bilik perundingan masing-masing bersedia untuk menerima pesakit yang cedera, makmal telah beroperasi dan farmasi dibuka dan sebagainya.
Seluruh dunia tidak akan melupakan seorang wanita yang mengendong anak kecilnya menghampiri sekumpulan anak muda yang sedang mengumpulkan bekalan untuk diagihkan ke kawasan yang terjejas, dengan air mata bergenang sambil berkata, ‘Saya ingin membantu tetapi saya hanya mempunyai cincin emas ini, silakan ambil’, atau lelaki tua yang menaiki basikal pergi ke kumpulan lain dengan membawa beg berisi separuh tepung (dia menyimpan separuh untuk keluarganya dan menawarkan separuh lagi kepada mangsa yang terjejas), atau wanita tua yang susah payah berjalan menghampiri kumpulan lain untuk menyumbang sebotol lima liter minyak.
Dahulu, kita mungkin berfikir bahawa tradisi, adat resam dan semangat solidariti rakyat Maghribi mungkin semakin pudar dengan evolusi yang telah meresap ke semua aspek kehidupan, cabaran sosioekonomi dan pengaruh dari luar. Gempa bumi ini telah mendedahkan sisi lain bahawa tradisi ini mungkin tidak kelihatan sebelum ini, tetapi akan muncul apabila saat itu tiba. – Bernama
